Goplana musiała zauważyć moje zmieszanie, bo kazała Wiśniowemu dopilnować przy barze przygotowania dla nas torebek z mieszanką, po czym powiedziała:
— Widzę, że mi pan nie dowierza… chciałabym zapewnić, że kwiaty paproci naprawdę istnieją i wcale nie rosną tylko w noc sobótkową. Znam miejsca, gdzie paprocie kwitną przez cały rok.
– Gdzie to jest?
– Po Tamtej Stronie. — Goplana wykonała gest, który mógł oznaczać zarówno drugą stronę przeciwległej ściany, jak i drugą stronę Rynku.
– Michał Studniarek, Herbata z kwiatem paproci
W wierzeniach roślina magiczna.
Zgodnie z wierzeniami mityczny kwiat paproci przyjmował kolor ognia bądź złota i jaśniał w ciemności.
Kwiat ów wyrastał w Noc Świętojańską bądź w przesilenie zimowe, słowiańskie święto Godów, a następnie w chrześcijańskie Boże Narodzenie. Zakwitał wyłącznie na krótką chwilę o godzinie dwunastej.
Złota barwa kwiatu paproci uczyniła z niego symbol solarny. Był nieodłączną częścią związaną z obchodami Nocy Świętojańskiej. Wyruszano wtedy na jego poszukiwania w głąb borów. Kwiatu jednak strzegły istoty nadprzyrodzone, w tym czarty, które zwodziły poszukujących na manowce.
Mówiono, że kto odnajdzie kwiat paproci, tego czeka bogactwo, szczęście i mądrość. Tej na poły mitycznej roślinie przypisywano moc odnajdywania skarbów. Zgodnie z wierzeniami, by je zdobyć, należało podjąć odpowiednie kroki, różne w zależności od folkloru. W Niemczech i Czechach należało udać się z kwiatem w ręku do ciemnego boru i tam szukać złota. W Rosji należało go rzucić wysoko do góry i szukać skarbu tam, gdzie upadł. Sama paproć, a szczególnie jej liście, znalazła zastosowanie w medycynie ludowej.
Literatura:
- Mitologie świata. Słowianie, Kraków 2007.
- Immacolata M. M.,Mity i magia ziół, Kraków 2006.
- Ziółkowska M., Szczodry wieczór, szczodry dzień. Obrzędy, zwyczaje, zabawy, Warszawa 1989.
- Kopaliński W., Słownik symboli, Warszawa 2006.
Źródło ilustracji:
- Rycina autorstwa Pearsona Scotta Foresmana.
