Czeremcha

Content Reveal: No heading was specified

<

blockquote>Czeremcha poczuła ostrą woń wilczej sierści, zanim usłyszała kroki zwierza po zmarzniętych liściach. „Las kocha swoje dzieci\” — zamruczała zaklęcie i wstrzymała oddech. Wilk zatrzymał się tak blisko jej kopca, że poczuła oblewającą ją falę ciepła. „Las kocha
swe dzieci\”. Zwierzę szczeknęło krótko, gardłowo, nisko. Usłyszała, że delikatnie grzebie łapą w liściach. W okrywających ją liściach. Pazury zahaczyły o zielony rękaw jej sukni. Łapa wilka znieruchomiała. Po chwili cofnął ją delikatnie i zaczął wygrzebywać liście dwiema łapami. Wczołgał się w stertę i przylgnął do boku dziewczyny. Ciepło.
– Elżbieta Cherezińska \”Korona śniegu i krwi\”

<

blockquote>

W wierzeniach drzewo magiczne.

Słowiańska nazwa czeremchy bierze się od indoeuropejskiego rdzenia *kermu. Jej łacińskie miano to prunus padus.

Czeremcha miała moc chronienia przed piorunami. U Słowian używano jej do wywoływania wieszczych transów. Była skuteczna przeciwko czarom. Sporządzano z niej maczugi. Znalazła także zastosowanie w medycynie ludowej. Od nazwy tego drzewa dawno imiona dzieciom.

    Literatura:

  • Kaczor I., Kult drzew w tradycji mitologicznej i religijnej starożytnych Greków i Rzymian, [w:] „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, nr. 3, Łódź 2001.
  • Cetwiński M.; Derwich M., Herby, legendy, dawne mity, Wrocław 1989.
  • Na początku było drzewo, Warszawa 2011.
  • Kowalik A.Kosmologia dawnych Słowian, Kraków 2004.

<

ul>

Źródło ilustracji:

  • Cilenšek M., Naše škodljive rastline, 1892.